Hoewel John de Bever en zijn ouders nooit heel erg fysiek waren met elkaar zoals knuffelen, had hij wel een goeie band met zijn beide ouders. Helaas werd zijn moeder al op haar 65ste dement.
“Dat was heel moeilijk. We hadden afgesproken dat ze niet naar een verzorgingstehuis zou gaan. Mijn vader heeft al die tijd voor haar gezorgd. Met engelengeduld. Ik ging ook elke dag naar mijn ouders, om hen te helpen waar ik kon”, zegt John in Story.
Dementie, het is een kwestie van tijd voor je steeds meer en meer vergeet. Maar van alle mensen die ze liefhad, herkende ze John het langst.
“Mijn vader noemde ze al heel snel meneer Pastoor. Maar dat deed hem niets. Ook niet dat ze ’s nachts er tien keer uit ging, broodje smeren, koffiedrinken en dan wilde ze weer slapen. Mijn vader volgde haar ritme. Daar heb ik altijd bewondering voor gehad.”
