Toen Candy Dulfer te horen kreeg dat ze nooit moeder zou worden, was dat een grote klap om te verwerken. Candy wilde heel graag kinderen, maar zou haar wens nooit in vervulling zien gaan.

Dat verdriet moest ze verwerken en ze gaf zichzelf daar alle tijd voor. Ze vertelt in Margriet en Weekend hoe ze dat deed.

“Ik stond mezelf toe te rouwen. Heb er met mijn therapeut over gepraat. Maar ik heb ook mezelf af en toe streng toegesproken, van: nee Can, je gaat niet weer huilend over de kinderafdeling van de Bijenkorf lopen.”

Dulfer had er alle vertrouwen in dat het terug zou goedkomen met haar. Maar ze had het zichzelf wel heel erg gegund.

“Maar als het niet lukt, mag je niet toelaten dat het je hele leven verpest. Ik heb tenslotte een prachtig leven. Met twee fantastische bonusjongens, die ineens onverwacht in mijn leven zij gekomen en met wie ik het heel erg leuk heb.”